AMC IC 20150116
Ja ik hoor het jullie al zeggen, alweer met de auto, wat een lui mens ben jij zeg. Hmm hmm zeg ik dan. Even niet aktief en wel lui met de auto naar het ziekenhuis. Het was vanavond een uitdaging om te parkeren. We gaan vanavond zien welk risico we hebben genomen. Straks als de aktiviteit weer terug is gaan we weer gewoon met de fiets. Dat beloof ik voornamelijk mezelf. Het is best een goede week geweest. Ik heb mn schouders er weer onder gekregen, kan de dingen weer iets positiever zien dan vorige week en ben lekker aan het werk / solliciteren. Ik geloof best dat ik na deze dienst een fijne week afsluit en dat doet me goed. Vooral omdat ik het grootste gedeelte zelf doe. Tuurlijk, die anderen heb ik nodig om tegen aan te OHen :-) en ben blij dat ik dat mag doen.
Nu de dienst Gastvrouw IC. Rond kwart voor zes loop ik het ziekenhuis in. Het is bij de lift drukker dan ik ooit heb gezien in het ziekenhuis. Met de volle lift naar de 3 etage. Bij de keuken stop ik en zie Anouschka. De deur is dicht, ze loopt naar de deur, ik trek een gekke bek en zij doet mij na. Door haar grote hindoestaanse ogen is het bijna eng om naar te kijken. We schieten zonder dat ze de deur heeft geopend ongelofelijk in de lach. Ze opent de deur en groet me net zo enthousiast als altijd. Ze noemt me schatje valt me op. En dat doet ze al even. Nu pas hoor ik het haar echt zeggen. Waarschijnlijk komt het door haar serieuze vraag met diezelfde blik hoe het me gaat.
Ik haal de sleutels en open het kantoor. Tot mijn ergernis hangt er nog steeds zo'n ouwe wijven lucht, sorry dat ik het zeg. Op de hele etage ruik ik geen ziekenhuis, ook op de IC niet. Off all places in het kantoortje waar ik zit, zo'n flauwe lucht. Ik ga het er ook deze keer mee doen. Gewoon veel op de afdeling bij de mensen die het nodig hebben en niet in het hokkie. Mijn dienst gaat beginnen, ik ga voor ronde nummer één.
Het gezin met de twee meiden met wie ik vorige week koffie/thee/limo heb gehaald is ook weer aanwezig. Zij lopen al weer wat weekjes hier rond. Dat gebeurt niet vaak dat je mensen de volgende week tegenkomt. Dit is dan die enkele keer.
Ik zie de meiden op de faueteuils bij Unit 4 zitten. Papa en mama ben ik op de Unit niet tegengekomen. De meiden zijn heerlijk aan het snoepen. Ik grap met ze en beloof ze met de koffie/thee ronde mee te nemen om zelf koffie thee te tappen, net als vorige week. Lachtend nemen we afscheid en ik loop verder. Op de Units zijn nog geen mensen aanwezig. In de wachtkamers wel. Op Unit 5 ligt een patient waarvan familie in één van de familiekamers ligt. De verpleegkundige brengt mij deze familie onder de aandacht. Tuurlijk beloof ik ze in de gaten te houden. Onderweg naar Unit3 zag ik al dat een wat grotere groep mensen naar die wachtkamer gingen, het was mijn bedoeling al om hun mijn aandacht te geven. Prompt staat een dame met een lege kan koffie in haar handen. Ik neem deze met alle plezier aan en haal verse. Ik breng direct ook water met aanmaak mee. In al die weken / maanden heb ik gezien dat mensen daar veel aan hebben. Beetje suiker is hier toch best nodig voor onze bezoekers. Dankbaar nemen ze de kannen aan. Ik beloof ze net voordat ik naar huis ga ze nog eens te voorzien van vers als daar behoefte aan is. Ook hierop wordt dankbaar gereageerd. Ik merk dat ze er nog maar net zijn. Allemaal stuk voor stuk van hun stuk en heel emotioneel. Elke keer dat ik van zo'n wachtkamer wegloopt, voel ik me fijn dat ik dit mag doen voor anderen. Ondertussen.... (in het atelier .....het beeld ging dat naar Tante Til met haar roze kloddertjes... familie Knots... wie kent het nog....??) bedenk ik me dat ik onbewust vanochtend over mijn neef Robert heb gesproken. Hoe veel wij samen hebben genoten van de conferences van Freek de Jonge en dat ik vanochtend tijdens een gesprek met mijn leidinggevende moest denken aan één sketch. Het is niet toevallig dat ik aan hem denk. Het is morgen zijn verjaardag. Helaas is hij in 2008 al overleden. En wat mist de wereld weer zonder deze bijzondere man! Ik mis hem nog regelmatig.
In de wachtkamer vlakbij mijn kantoor ligt een mevrouw op de bank en een meneer zit te lezen. Heel zacht vraag ik of ze wat willen drinken. Nou héél graag. Ik haal voor ze. Ze zijn blij.
Onderweg kom ik Melvin tegen. We groeten en gaan snel weer verder met ons werk. Als ik later in het kantoor zit, komt ie heel snel bij me. Hij heeft het erg druk en moet weer verder. Tuurlijk begrijp ik dat. Hij wordt er voor betaald, ikke nie! :-)
Inmiddels is het bezoekuur en het bezoek begint binnen te stromen. We gaan zien hoe druk het wordt. Er lopen veel mensen de afdeling op en af. De meeste zijn heel vriendelijk. Er zijn nog steeds mensen die gewoon voor de deur gaan staan en verwachten dat je hem open doet. Ach ben zelf ook in een goede bui vanavond. Op het moment dat ik mensen te woord sta staat mn scherm op zwart en hoor ik de draad sissen of knetteren. Ik weet niet goed wat ik hoor. Hmm denk ik die ouwe meuk .... maar goed. Het is toch fijn dat ik zo mn verhaal kan opschrijven. Door de draden aan te drukken en vooral vast te zetten doet het scherm het weer. Ik verplaats hem maar niet. Ik denk dat er sluiting in de draad zit. Voorlopig doet ie het en maak ik met scherm mn dienst en verhaal af.
Het is tijd voor de ronde koffie/thee. Deze ronde eindig ik om vijf over acht en is intensief geweest. Bijna overal heb ik praatje gemaakt. Het bezoek zat op de praatstoel. Heel fijn om te ervaren. Bij de familiekamer waar ik in het begin van de dienst een verse kan koffie heb gebracht, breng ik zoals beloofd een vers blad met koffie/thee en zet er snoep bij. Ze kunnen alle kracht gebruiken die maar op hun pad komt. Ik ga de week afsluiten en weekend vieren.
Voor iedereen: F I J N W E E K E N D!